قبیله سرخپوستان لانگ آیلند به دلیل بالا آمدن دریاها در حال از دست دادن زمین هستند

ساوتهمپتون، نیویورک - کشور سرخپوستان شین کوک زمانی دارای دهکده های فصلی بود که تا انتهای شرقی لانگ آیلند امتداد داشتند. اما پس از قرن ها از دست دادن زمین و جابجایی اجباری، اکنون بیش از 600 نفر از اعضای این قبیله در یک شبه جزیره کوچک به مساحت 1.5 مایل مربع زندگی می کنند.

Shinnecock، که نامش به معنای "مردم در ساحل صخره" است، در تلاش است تا آنچه را که از زمین خود باقی مانده است نجات دهد زیرا تغییرات آب و هوایی باعث افزایش سطح دریاها و خوردن خط ساحلی می شود. این قبیله از طبیعت برای احیای زمین استفاده کرده است، از ساخت صخره‌های صدف گرفته تا چیدن صخره‌ها در امتداد خط ساحلی و انرژی امواج خلیج شین‌کوک.

شاون اسمیت، مدیر بخش محیط زیست این قبیله که در نزدیکی قبرستانی وحشت زده که در معرض خطر سیل است، قدم می‌زند، گفت: "این تنها جایی است که باید بمانیم. اینجا وطن ماست." و این تنها چیزی است که از او باقی مانده است.»

از اواسط قرن 19، Shinnecock ذخیره ای در حدود 800 هکتار - بخشی از زمین های سنتی آنها - داشته است. پیش بینی می شود که افزایش سطح دریا در سرزمین های شینکوک تا پایان قرن بین 2.1 تا 4.4 فوت برسد. طبق گزارش این قبیله برای سازگاری با آب و هوا، در صورت وقوع طوفان 100 ساله در سال 2050، زمانی که انتظار می رود سطح دریاها 1.5 فوت بالاتر از امروز باشد، تقریباً نیمی از شبه جزیره دچار سیل می شود.

میلا مک کی، مدیر آبزی پروری Shinnecock که صدف پرورش می دهد و جمعیت صدف ها را به سرزمین یک قبیله باز می گرداند، گفت: "سطح آب در حال افزایش است. من آن را دیده ام." - همه تحت تأثیر این موضوع هستند.

در طرف دیگر خط ساحلی ذخیره‌گاه، بالا آمدن سطح دریا نیز بر جوامع ساحلی ثروتمند ساوتهمپتون تأثیر می‌گذارد، جایی که برخی از مالکان خانه‌ها به ساخت دیوارهای دریایی متوسل می‌شوند که به طور موقت آب را در حین شستشوی ساحل نگه می‌دارند. دولت فدرال آماده است میلیاردها دلار برای تقویت ساحل و حفاظت از املاک و مستغلات در مناطقی مانند جزیره آتش، ساوت همپتون و ایست همپتون هزینه کند.

نبرد Shinnecock برای نجات سرزمین خود از دریاها و فرسایش، منعکس کننده یک موضوع گسترده تر از نابرابری نژادی و عدالت زیست محیطی در ایالات متحده است، جایی که گروه های محلی تحت ستم و محرومیت تاریخی بیشتر در معرض تغییرات آب و هوایی قرار گرفته اند. با افزایش دمای جهانی و مکرر و شدیدتر شدن بلایای آب و هوایی، گروه‌های حاشیه‌نشین تحت فشار فزاینده‌ای برای مبارزه و انطباق با تغییرات اقلیمی هستند.

برای قرن‌ها، مهاجران اروپایی و بعداً دولت ایالات متحده، قبایل بومی را به اجبار به سرزمین‌های حاشیه‌ای منتقل کردند که در برابر تهدیدات آب و هوایی آسیب‌پذیرتر بودند. مطالعه ای که در ماه اکتبر در مجله Science منتشر شد نشان داد که کشورهای قبیله ای 99 درصد از قلمرو تاریخی خود را از دست داده اند. زمین هایی که آنها باقی مانده اند اغلب در برابر بلایایی مانند امواج گرما، آتش سوزی جنگل ها و خشکسالی و همچنین کاهش ارزش اقتصادی به دلیل پتانسیل پایین منابع معدنی آسیب پذیرتر است.

طوفان سندی در سال 2012 به ویژه برای ذخیره گاه ویرانگر بود. او صخره ها را در امتداد سواحل خلیج بزرگ پکونیک شسته، قبرستان را سیل کرده و سقف ساختمان ها و خانه های قبیله ای را کنده است. بررسی ها نشان می دهد که بیش از 8 میلیارد دلار از کل خسارت 60 میلیارد دلاری سندی به دلیل بالا آمدن سطح دریا است.

جابجایی انبوه به دلیل تغییرات آب و هوایی برای Shinnecock، که نسل‌ها در این بخش از زمین ساکن بوده‌اند، ویرانگر خواهد بود. بر خلاف بسیاری از صاحبان خانه در همپتون ها که می توانند به داخل کشور نقل مکان کنند، Shinnecock، همراه با دیگر مناطق حفاظت شده بومی آمریکا در ایالات متحده، دارای مرزهای سخت و ارتباط فرهنگی با زمین است.

آلیسون برانکو، مدیر حفاظت از سواحل نیویورک، گفت: «Shinecock محدود است. «این یک چیز است که از مردم بخواهیم در زمانی که شهر دارند نقل مکان کنند. اما زمانی که رزرو شما در حال حاضر کوچک است و به دلیل افزایش سطح دریا در حال کاهش است، وضعیت کاملاً متفاوت است.

Shinnecock از کشورهای Pequot و Narragansett در جنوب نیوانگلند می آید. در اواسط قرن هفدهم، مهاجران اروپایی به لانگ آیلند شرقی رسیدند و به سرزمین‌های قبیله‌ای حمله کردند و بیماری‌های عفونی را به همراه آوردند که جمعیت Shinnecock را نابود کرد.

برای نسل‌ها، Shinnecock در دهکده‌های فصلی لانگ آیلند زندگی می‌کرد، جایی که در بهار و تابستان به آب نزدیک می‌شدند و در پاییز و زمستان به مناطق جنگلی نقل مکان می‌کردند. اکثر مناطق رزرو در حال حاضر در یک شبه جزیره کم ارتفاع رو به جنوب در خلیج شینکوک قرار دارد که به ویژه در برابر طوفان های اقیانوسی و سیل آسیب پذیر است. تغییرات آب و هوایی نیز با افزایش دما، شوری و اسیدی شدن به کیفیت آب آسیب می رساند.

امروزه از هر پنج نفر یک نفر زیر خط فقر زندگی می کند. زندگی در ذخیره‌گاه به شدت با جوامع اطراف، محل زندگی نخبگان همپتون است، که بسیاری از آنها بر سر برنامه‌های قبیله برای ساخت کازینو برای تقویت اقتصاد، با شینکاک درگیر شده‌اند.

اکنون این قبیله هر کاری که در توان دارد انجام می دهد تا در برابر افزایش سطح دریا که باعث فرسایش سواحل و سیل خانه ها می شود، مقابله کند.

در سال 2014، این قبیله کمک مالی 3.75 میلیون دلاری از بنیاد ملی ماهی و حیات وحش دریافت کرد تا بخشی از خط ساحلی را بازسازی کند. Shinnecock از این پول برای ساخت صخره ای از صدف ها در امتداد خلیج استفاده کرد که برای کاهش انرژی امواج و محافظت از خانه های اطراف در برابر طوفان کار می کند. این قبیله همچنین برای حفظ شن و ماسه، علف های دریا و ساحل کاشتند و برای محافظت از علف ها، صخره های بزرگی را در نزدیکی خط جزر و مد ترسیم کردند.

Shinnecock همچنین اخیرا بودجه دولتی برای اجرای یک طرح مدیریتی Heady Creek برای مطالعه کیفیت آب و فرسایش سواحل دریافت کرد. این قبیله در حال توسعه یک کارخانه جوجه کشی صدف است و امیدوار است که این تاسیسات صخره های بیشتری در امتداد خلیج تولید کند، کیفیت آب را بهبود بخشد و صدف برای بازار محلی تولید کند.

Heady Creek بین Shinnecock Reserve و Meadow Lane واقع شده است، خیابانی که از بالای یک جزیره مانع در ساوتهمپتون امتداد دارد و بیشتر از عمارت هایی با ارزش ده ها میلیون دلار تشکیل شده است. مک کی گفت که نشت کود از این خانه ها بر کیفیت آب رودخانه تاثیر گذاشته و بیم آن می رود که افزایش اسیدی شدن به پوسته های آن آسیب برساند.

مک کی در حین پیاده روی در رودخانه گفت: «اکوسیستم بسیار ارزشمند است. آسیب پذیرتر است زیرا منطقه در حال ساخت است.

راه حل های مبتنی بر طبیعت برای جلوگیری از فرسایش اغلب هزینه کمتری دارند و برای اکوسیستم بهتر از پروژه های دیگر مانند ساخت دیوارهای دریایی هستند، که شهر ساوتهمپتون از ساکنان خواسته است از ساختن آنها خودداری کنند. اسمیت گفت تا کنون تلاش های شینکاک با موفقیت آب را مهار کرده است.

در ادامه، این قبیله گفت که برای ریختن شن و ماسه بیشتر در ساحل و گسترش صخره صدف به بودجه بیشتری نیاز دارد. با این حال، این طرح ها فقط موقتی هستند.

برانکو خاطرنشان کرد: هیچ کدام از این موارد مانع از بالا آمدن آب نمی شود و در نهایت بار اضافه می شود. تنها راه حلی که در دراز مدت ماندگار خواهد بود، ایجاد فضا برای اقیانوس از طریق جابجایی دسته جمعی است.

مشکل در همه جای دنیا جدی است. بر اساس مطالعه ای که در مجله Nature Climate Change منتشر شده است، نیمی از سواحل جهان ممکن است تا پایان قرن به دلیل تغییرات آب و هوایی ناشی از دریاها و فرسایش سواحل ناپدید شوند. بر اساس مدل‌های اقلیمی، منطقه Shinnecock در ساوتهمپتون می‌تواند تا سال 2050 از سیل‌های مزمن بیش از 6 فوتی جان سالم به در ببرد.

برانکو گفت که در حالی که آژانس حفاظت از محیط زیست ایالات متحده و آژانس مدیریت اضطراری فدرال برخی از کمک های مالی را به کشور شینکوک اعطا کرده اند، مقیاس دریافتی این قبیله مرتبه ای کوچکتر از مقیاس سرمایه گذاری است که دولت فدرال باید به آن اختصاص دهد. برای تقویت خط ساحلی در مناطق غنی لانگ آیلند.

ایالات متحده حداقل 1.7 میلیارد دلار در طول سه دهه آینده برای تقویت حدود 80 مایلی سواحل لانگ آیلند با جریان شن و ماسه به عنوان بخشی از پروژه جزیره آتش به نقطه مونتاک هزینه خواهد کرد.

این پروژه که توسط سپاه مهندسین ارتش ایالات متحده رهبری می‌شود و قرار است در دسامبر آغاز شود، شامل میلیون‌ها دلار پمپاژ شن و ماسه دریایی به سواحل و بالا بردن خانه‌های ساحلی بر روی پایه‌ها در مناطقی مانند جزیره آتش، ساوت همپتون و مونتاوک است که خانه‌های ساحلی در آن قرار دارند. سطوح بالاتر خطر سیل در حال حاضر با قیمت بسیار بالایی فروخته می شود. این پروژه همچنین هزاران خانه را برای پروژه های بلندسازی در منطقه کمتر مرفه ماستیک بیچ هدف قرار می دهد، جایی که میانگین قیمت خانه تقریباً 330000 دلار است.

پروژه سپاه ارتش، بودجه را بر مناطقی متمرکز خواهد کرد که ضمن حفاظت از محیط زیست، تا حد امکان از آسیب اقتصادی جلوگیری کند. در مناطقی که املاک و مستغلات گران قیمت دارند، معمولاً دولت به جای خرید و تخریب یک خانه سیل‌خیز ارزان‌تر است. این می تواند منجر به خرید و نقل مکان به مناطق کمتر ثروتمند شود، زیرا شرایط سیل بدتر می شود، در حالی که افراد دارای املاک با ارزش بالا ممکن است بتوانند مدت طولانی تری بمانند.

جیمز دامبروسیو، سخنگوی سپاه ارتش نیویورک گفت: «این یک اشتباه است که ما فقط خانه‌هایی می‌سازیم که هزینه زیادی دارند. ما با امکاناتی که در اختیار داریم بهترین ضربه را به مالیات دهندگان در قبال دلارشان انجام می دهیم.»

Shinnecock در گزارش سازگاری خود گفت که جابجایی دسته جمعی ناشی از تغییرات آب و هوایی یک گزینه واقعی نیست، زیرا مردم آن ذاتاً به زمین گره خورده اند. اما با توجه به پیش بینی های تیره و تار برای افزایش سطح دریا در لانگ آیلند، کارشناسان می گویند که این قبیله - و بسیاری دیگر در لانگ آیلند - ممکن است در نهایت چاره ای نداشته باشند.

اسمیت، که تمام عمر خود را در این منطقه حفاظت شده زندگی کرده است، توضیح می دهد که چگونه بزرگان شینکوک متوجه تغییر خط ساحلی شده و نگران این بودند که این سرزمین برای نوه هایشان چگونه خواهد بود.

اسمیت گفت: «ما یک وابستگی عاطفی، معنوی و ژنتیکی به این مکان داریم. پتانسیل ترک آن آسیب های زیادی را برای افرادی که در حال حاضر با آسیب های تاریخی زندگی می کنند به همراه خواهد داشت.